Wereldlichtjesdag

Aanstaande zondag 11 december is het weer zover: Wereldlichtjesdag ook wel Worldwide Candle Lighting.

Ontstaan in Amerika

In 1997 is in Amerika Worldwide Candle Lighting ontstaan  vanuit The Compassionate Friends. Een groep lotgenoten bestaande uit ouders van een overleden kind. Elk jaar worden op de tweede zondag van december overal ter wereld om 19.00 uur kaarsjes ter nagedachtenis aan deze kinderen aangestoken. Door de verschillende tijdzones zal er die dag een golf van licht over heel de wereld schijnen. Een erg mooi, liefdevol en warm gebaar dat tijdens deze donkere dagen voor kerst het verlies letterlijk en figuurlijk wat lichter maakt voor de nabestaanden.

Steeds meer plaatsen doen mee

Nog niet elke gemeente doet mee, maar in ons dorp Gilze zijn enkele jaren geleden een aantal vrijwilligers samengekomen om dit initiatief vorm te geven. Zij organiseren dit vanuit de kerk waarbij iedereen vanaf 18.15 uur welkom is, ook de niet-gelovigen onder ons. Het is voor iedereen die een overleden kind wilt herdenken, ongeacht of het doodgeboren is of op latere leeftijd is overleden. Het is en blijft je kind. Of het nu vorig jaar was of een halve eeuw geleden, het gemis zal er altijd zijn. Geen kind is zo aanwezig dan het kind dat wordt gemist. Niet alleen ouders maar ook grootouders, broers, zussen en andere familieleden zijn welkom tijdens deze herdenkingsbijeenkomst.

Iedereen krijgt bij de ingang een kaars aangeboden. Op de kaars mag je de naam van het kind schrijven. Elk jaar is er een ander thema. Zo was er het thema tijd, liefde en sterren. Daarom is het elk jaar weer anders maar steeds sfeervol en vooral warm. De bijeenkomst wordt muzikaal omlijst door een jongerenkoor en jeugdige muzikanten. Daarnaast worden verhalen en gedichten voorgedragen door de vrijwilligers. Deze doen dit met zoveel gevoel omdat zij zelf of in de directe omgeving een overleden kind hebben. Maar ook kunnen andere lotgenoten hier aan bijdragen. Het is alweer drie jaar geleden dat mij, als ouder van een overleden kind, werd gevraagd om mee te doen aan deze bijeenkomst. Natuurlijk kon ik dat niet weigeren. Ik ben in de pen gekropen en heb een gedicht geschreven wat ik destijds heb voorgelezen.

Verlies in seizoenen

Lente

Jonge, groene blaadjes omwikkelen de takken, frisse bloesems kleuren mijn wolk roze. De lucht ademt een tedere, aangename bries terwijl in mijn buik het grootste wonder groeit. De eerste trapjes, de lichte bolling van mijn silhouet, ik geniet, dit prille leven belooft een zonnige toekomst.

Zomer

Warm gekleurde bloemen, de geur van pas gemaaid gras. Gele korenvelden onder een strakblauwe hemel en mijn verwachtingsvolle buik rond als de zon. Plots verraadt de hitte een onheilspellend onweer, slaat om in een zware onweersbui waarin tijdens een weeënstorm mijn kind wordt geboren.

Herfst 

Bewolkte hemel, bladeren vallen en waaien heen. Regenkoud hemelwater spoelt mijn gelukkige toekomst weg. Mijn hoop en geluk hangen gevangen tussen stapelwolken en kunnen een kille storm niet verweren. Hij raast overdonderend over mij heen maar rondom mijn kind blijft het doodstil.

Winter

Sneeuw en ijs bedekken vorstelijk de dagen, mijn gekoesterde moederliefde bevroren. In een koufront van tranen zoek ik diepbedroefd naar het einde van deze bittere eeuwigheid. Verlang ik in een dichte mist naar de adem van mijn kind.

Lente

In mijn armen draag ik een schreeuwend verdriet en in mijn schoot rust een peilloos diep tranendal. Terwijl de nevelige lucht een eindeloos verlangen ademt naar de warmte van mijn kind.

Zomer

Vergeelde weilanden, verwelkte bloemen. Waar is de schoonheid van het leven? Waarom zie ik de zonnige kant niet meer? In mijn hart koester ik de liefde voor mijn kind dat voor altijd verenigd is met de natuur. En de zomerse hitte brandt de zoveelste wolkbreuk los.

Herfst

De onbestendige, rouwende regen valt en een warme wind waait mijn tranen weg. Voor even. Om na de zoveelste opklaring weer in een stortbui de bladeren van de bomen te rukken. Wisselvallig weer met hier en daar een opklaring. Mijn dichte wolkenhemel verandert in sluierbewolking.

Winter

Tijdens een vorstvrije kwakkelwinter kan het tranendal niet bevriezen. Rouwende bomen waaien hun kale takken maar verliezen niets meer. Ik verlang naar de eerste lentedag met goede voorspellingen, waarop ik intens kan genieten van een regenboog, maar voor altijd zonder mijn kind. 

B. de Bont (oktober 2013)

Zee van licht

Na de bijeenkomst worden de kaarsen aangestoken en gaan de nabestaanden met hun brandende kaars in een stoet richting de begraafplaats die met nog meer kaarsjes feeëriek is verlicht. Je kunt daar de kaars in een ijzeren hart op de grond zetten wat een heel mooi effect geeft. Ook kun je er voor kiezen om de kaars bij het monument voor het jong gestorven kind of op het graf van jouw kind te plaatsen. Iedereen is er vrij in om te doen waar zijn of haar gevoel ligt. Schitterend zal het zeker weer zijn maar vooral troostend want al die kaarsjes verjagen het donkere gevoel in jouw rouwende hart.

Beleef samen met al die andere ouders deze warmte want dichterbij kan je kind niet zijn.

Voor meer informatie kijk op de facebookpagina van Wereldlichtjesdag Gilze