Stedentrip Rome: de laatste dag

 

In oktober 2015 zijn Henk en ik naar Rome geweest. De eerste volgers van mijn blog hebben deze delen al eerder gelezen: Stedentrip Rome deel 1, Stedentrip Rome deel 2, Stedentrip Rome deel 3, Stedentrip Rome deel 4 . Vandaag rond ik dit reisverslag af en hoop ik jullie enthousiast te hebben gemaakt om Rome in de toekomst te gaan bezoeken.

Circo Massimo, de Piramide en San Giovanni Lateranokerk

Maandag 4 oktober.

Na het ontbijt en het inpakken van de  koffers gingen we richting het Terministation om daar de metro naar Circo Massimo te nemen. Daar zijn vroeger de vele strijdwagenraces gehouden. Er was echter weinig te zien. We besloten verder te wandelen richting de piramide, een stukje Egypte in Rome. Het dient als graf en torent in zijn witte hoedanigheid boven een druk kruispunt uit. Het viel ons eveneens wat tegen.

In ons beste Engels vroegen we een dame of ze wist waar de San Giovanni Lateranokerk was. Ze zei dat we dan nog erg ver moesten lopen. Dat waren we niet gewend. Alles lag zo verrassend dicht bij elkaar, hoe kon dat nou? Henk wilde teruglopen richting Circo Massimo dat weer dichtbij het Colosseum ligt. Ik wilde eerst een cappuccino en even uitrusten. Dit was balen. De kerk die in het Romeboek van onze zoon staat met prachtige foto’s was dus niet haalbaar, tenzij we met de metro gingen. Maar  een metrostation in deze buurt stond niet meer op mijn kaart. De piramide stond er zelfs al niet meer op. We waren overduidelijk aan de modernere kant van Rome beland waar alle bezienswaardigheden beduidend verder uit elkaar liggen. Verpauperde winkels en een nog drukker verkeer. Bij een kiosk met een terras erachter ging ik vragen of ze een toilet hadden. Ook weer in een kelder, oud en zonder licht maar ja, ik kon mijn plas tenminste kwijt. De serveerster maakte het helemaal goed. Ze serveerde onze cappuccino’s met een melklaagje in de vorm van een hartje.

Vittorio Emanuelle II ook wel ‘de Bruidstaart’ genoemd.

De Santi Giovanni e Paolokerk en Vittorio Emanuelle II

We liepen terug richting het Colosseum en kwamen onderweg uit bij de Santi Giovanni e Paolokerk, qua naam lijkt hij veel op de San Giovanni Lateranokerk maar dat was toch niet de beroemde die ik in het boek had gezien. Van buiten was het een eenvoudig ogende kerk maar het interieur was prachtig. De deuren stonden open want er was net een huwelijksmis afgelopen. Niemand hield ons tegen om er binnen te gaan. Dus maakte ik foto’s van de rijkelijk versierde kerk met zijn prachtige kroonluchters die feestelijk waren verlicht. We liepen weer terug richting Piazza Venezia met het overheersend witte monument Vittorio Emanuele II. Daar waren we immers nog niet binnen geweest en deze was nu wel open voor publiek. Door de zon op het witte gesteente was het moeilijk om een leuke selfie te maken. Dan maar naar binnen waar een gedeelte als museum dienst doet. Op het dak heb ik nog wat overzichtsfoto’s gemaakt van Rome.

Uitzicht over Rome vanaf Vittorio Emanuelle II

 

Santa Maria in Aracoeli

Vanaf ‘de bruidstaart’ zoals Vittorio Emanuele II door zijn protsige uitstraling ook wel wordt genoemd, betraden we de kerk Santa Maria in Aracoeli. Ook deze kerk was adembenemend mooi! Ook hier schitterden ons de plafondschilderingen en het goud tegemoet. Bij een Maria-altaar staken we twee kaarsjes aan voor onze oudste zoon en mijn ouders die helaas niet meer onder ons zijn. Maar ook een kaarsje voor onze jongens en Henks ouders met de stille wens dat het hen goed gaat in de toekomst. Het beeld van Maria dat onder een grote glazen stolp stond keek me daarbij liefdevol aan. Ik kan het niet onder woorden brengen maar wordt altijd warm van binnen als ik Maria zie. Dat heeft ook vast te maken met de herinneringen aan mijn Katholieke jeugd en de bezoekjes aan mijn omaatje die Maria vereerde zowel in huis als in haar tuin.

Een laatste wandeling door Rome

Nadat we uit de kerk kwamen stelde Henk voor om voor de laatste keer te gaan dineren bij La Base ( ja,alweer maar zeker geen slecht idee). Dat was natuurlijk weer heel erg lekker. Ik had genoeg aan een salade, maar de sfeer was er top en we deden het rustig aan. Nog een laatste Crodino om in Italiaanse sferen te blijven.

Na het eten liepen we de Via Cavour af en kwamen nog langs de Santa Maria Maggiore, een immens grote basiliek. De laatste foto van een monument. Richting het hotel kwamen we bij het Termini station waar ik nog een laatste ijsje lustte waarvan we een laatste selfie hebben gemaakt. Het was goed zo. Het was nog maar vier uur in de middag maar we waren behoorlijk moe en blij dat de bus ons kwam halen voor de reis naar het vliegveld. Onderweg kwamen we langs de kerken en monumenten die we nog dolgraag hadden willen zien maar waar niet de gelegenheid en tijd voor was geweest. Dat is jammer maar ja, Rome helemaal zien in vijf dagen tijd is dan ook onmogelijk. Reden genoeg om nog eens terug te keren!

Santa Maria Maggiore basiliek

Kortom

Rome is een cultuurstad en openluchtmuseum in één. Dus wanneer je daar veel van houdt is het zeker aan te raden deze stad eens te bezoeken. Zeker als je niet vies bent van oude kunst in de vorm van muur-en plafondschilderingen en beeldhouwwerk. De stad kent bovendien veel oudheid en geschiedenis en ook al ben je daar niet in geïnteresseerd, je nieuwsgierigheid wordt toch geprikkeld. De schoonheid daarvan is zo ongekend dat je op elke hoek van een straat wel wordt verrast. Wat ons opviel waren de vele bouwwerken die niet eens in de boeken en op de kaart staan. In onze ogen zijn ze prachtig maar blijkbaar kennen deze  geen historie en zijn ze voor de Romeinen niet belangrijk genoeg om te worden vermeld. Dat neemt natuurlijk niet weg dat elke wandeling door Rome een belevenis is die je je nog lang aangenaam zal herinneren. Het is aan te raden zoveel mogelijk lopend of fietsend de stad te ontdekken. Als je met de metro van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat reizen zal je veel moois missen. Want zoals ik al zei: Rome is verrassend! Het is wel fijn om van de metro gebruik te maken als je ’s avonds te ver van je hotel bent en te moe  om terug te lopen. Rome is een stad die vooral veel bezocht wordt door jongeren en mensen van middelbare leeftijd. Je ziet er opvallend weinig gezinnen met kleine kinderen en ouderen. Daar is het te vermoeiend voor. Dus wacht niet langer tot je een rollator gebruikt en boek vandaag nog je stedentrip naar Rome. Goede reis!

Advertenties

Stedentrip Rome deel 4

Hard Rockcafé Rome

zondag 4 oktober

Barberini

Na drie overvolle dagen, lees ook: Rome deel 1, deel 2 en deel 3  hadden we deze dag geen verplichtingen meer. Wij besloten op zoek te gaan naar het Hard Rockcafé, een traditie die we in elke grote stad herhalen. Wij bezoeken graag deze gave horecaketen waar je gezellig kunt eten en genieten van de toffe sfeer en de rockmuziek op de vele televisieschermen. Wij zijn fan, niet zozeer van het eten want dat is niet overal even bijzonder: een luxueus vijf sterren fastfoodmenu. Je moet geen verrassende gerechten  van de kok verwachten. New York was wat exclusiever maar Barcelona en Amsterdam waren op dat gebied ietsje minder. Ik bedoel daarmee niet te zeggen dat het eten niet lekker is, zeer zeker niet. Daarom wilden we in Rome ook even proeven in deze tent. Bovendien moet ik ook altijd even neuzen in de Rockshop want de kleding die ze er verkopen is van heel goede kwaliteit en exclusief stoer.

Twee dagen eerder hadden we in ‘La Base’, een rockcafé maar dan in een maatje minder, gevraagd waar in Rome het Hard-rockcafé is gevestigd.‘In de wijk ‘Barberini’ in de beroemde straat Veneto kun je het vinden,’ de aardige Italiaanse serveerster van La Base nam zelfs de moeite om het op onze kaart aan te tekenen. We besloten opnieuw om die dag te wandelen. Dan zie je immers veel meer. We voelden onze benen wel van de lange voettocht van de eerdere dagen maar door al het moois om ons heen vergaten we dat snel.

Fontein Tritone op Piazza Barberini Rome

Via Piazza Della Repubblica, twee kommavormige grote gebouwen die rondom een rond verkeersplein krullen kwamen we langs een eenvoudig ogende kerk. Santa Maria degli Angeli waar die zondag een speciale viering op het programma stond. Voorop het kerkplein stonden de kerkgangers in paarse mantel gehuld. Ze wachtten bij een opvallende praalwagen met heilige beelden en stof in hetzelfde paars. Van hieruit zou vast niet veel later een bedevaartstocht beginnen. We besloten na wat foto’s toch niet te wachten en verder te lopen naar de Piazza Barberini met daarop de imposante fontana del Tritone, eveneens ontworpen door beeldhouwer Bernini. Vier dolfijnen dragen een schelp waarop de spierbonk Triton neerknielt. Op deze fontein zijn ook bijen te zien die symbool staan voor de rijke familie Barberini. Op kleinere fonteinen zie je de bijen in deze wijk ook terug.

Plafondschildering in Hard Rockcafé in Romeinse stijl

Niet veel verder dook het Hard-Rockcafé op maar was nog gesloten.In een nabijgelegen straatje vlakbij Villa Borghese, het park van Rome vonden we een eenvoudig koffiecafé waar we een legendarische Italiaanse cappuccino bestelden. Na wat omzwervingen wandelden we terug naar het HardRockcafé waar ik in de shop een paar nieuwe t-shirts scoorde en Henk een gave hoodie. Zo die zaten in de pocket, nu nog een hapje eten in het café en dan konden we er weer tegenaan.

De menukaart van dit HardRockcafé was wat uitgebreider dan in Amsterdam waar we vorig jaar nog zijn geweest. Ik ging voor een maaltijdsalade terwijl Henk zich wilde verrassen met een luxe broodje hamburger. De kwaliteit en keuze kon New York evenaren. De bediening was er uiterst vriendelijk en de toiletten schoon en verlicht. Dat laatste zagen we de afgelopen dagen weleens anders. Geen toiletpapier, geen bril, oud en vies. Soms moest je in een kelder afdalen en was er geen verlichting. Nee, van schone en hygiënische toiletten heeft de rasechte Italiaan nog niet veel verstand.

Plafondschildering in kerk op de Spaanse Trappen

Opdringerige straatverkopers

Na het eten gingen we de Spaanse trappen op, merkwaardig maar dat ligt alweer heel dichtbij Barberini. Wij schoten er wat selfies en gingen de kerk Trinitá dei Monti  binnen die aan de buitenkant in de steigers stond. Een prachtige kerk met ook hier geweldige plafondschilderingen. Daar hoef je dus niet voor naar het Vaticaans museum. Toen we buitenkwamen stond er onderaan de trap een oud vrouwtje, krom en gerimpeld door de hete zon, te bedelen. Van een meelevende vrouw kreeg ze een doosje met voedsel. Het ging haar dus niet zo zeer om het geld, zij had echt honger. Even had ik medelijden met haar, ze leek zo op mijn omaatje dat ik helaas al bijna dertig jaar moet missen. Nog voor ik er verder bij na kon denken werd ik afgeleid door een buitenlandse Italiaan die me drie rode rozen toestak. Een verkooptruc natuurlijk, dacht ik meteen en gaf ze aan hem terug maar hij bleef aandringen. Terwijl hij mij liefdevol aankeek, eiste hij dat Henk zijn portemonnee liet zien. Het was bijna straattheater!  Na hem kwam er weer een verkoper met een bosje selfiesticks. Horendol werden we er van. Ik liet de mijne al uit mijn tas steken en wees erop maar dat was niet voldoende. Hij hield me prompt een draadloze oplader voor alsof hij wist dat ik die nog niet heb. Pfff! De opdringerige verkopers zijn een doorn in het oog van veel toeristen. Ze zwermen als bijen om hun potentiële klanten heen. Ik had nog graag naar de schilderende en tekenende kunstenaars gekeken maar de verkopers maakten het ons onmogelijk.

Villa Borghese

Wij liepen verder richting Piazza Popolo om ter hoogte daarvan Villa Borghese, het park van Rome,  in te gaan. Het uitzicht over de stad was daar prachtig! Alle belangrijke gebouwen waren vanaf dit punt goed te zien. We maakten foto’s waaronder panoramafoto’s maar die zijn helaas niet helemaal goed gelukt.

Villa Borghese was een verademing. Het was er wel druk met gezinnen met kinderen maar de uitgestrektheid en het groen gaven rust. Het park heeft veel te bieden waaronder een vijver, een museum en veel kinderactiviteiten. Wij namen van de gelegenheid gebruik om er even uit te rusten en de mensen en natuur te aanschouwen. Even geen beelden en schilderingen, geen basilieken en mensenmassa’s. Gewoon rust.

Na een half uurtje zijn we verder gelopen en kwamen we wederom in Barberini uit. Langs het palazzo Margherita liepen we weer richting Piazza Repubblica waar we een broodje en salade hebben gegeten in een hippe lunchroom. Was erg lekker met een crodino. Inmiddels waren we  alweer vlakbij ons hotel maar het was nog vroeg in de avond.  Henk wilde daarom een extra wandelroute nemen.

Eén van de vier fonteinen van San Carlo

Wij liepen langs de San Carlo Quattro Fontane met op elke hoek van het kruispunt een prachtige fontein. De gebouwen die in deze Via del Quirinaal staan zijn verrassend mooi. Velen staan zelfs niet op de kaart. Het park Giardini del Quirinale ligt hier vlakbij en straalde rust uit in deze drukke stad. Heerlijk om hier even doorheen te wandelen. Natuurlijk voorzien van beeldhouwkunst, zowel oud als modern. Terwijl het avondrood de hemel kleurt lopen we het plein op van het Quirinale. Een immens groot paleis dat als zomerverblijf voor een oudere paus is gebouwd maar heden dienst doet als presidentsverblijf. Daar was veel bewaking. De gebouwen die erbij horen waren stuk voor stuk prachtig gedecoreerd met engelenbeelden. Boven een hoofdingang hing echter de buste van een vrouwelijke engel, zonder gebitje. Ze keek er triest bij, mondhoeken naar beneden net zoals haar borsten. Ik was beduusd toen ik later las waar dit gebouw voor had gediend. Welke paus wilde zo’n midlife engel boven zijn deur?

Midlife engel

Op het plein zagen we nog een obelisk staan middenin een fontein maar ook deze stond in de steigers. Omdat het al bijna donker werd gingen we wat sneller lopen. We kwamen uit in een gezellige straat die al snel met een brede trap naar beneden leidde. Toen we deze waren afgedaald stonden we weer vlakbij het Colosseum. Hoe kon dit nou? Waren we nu weer de verkeerde richting opgelopen? Bij het metrostation van het Colosseum besloten we een metroticket te kopen want het was mooi geweest voor die dag.

Eenmaal terug op de hotelkamer gingen we bekijken waar we allemaal waren geweest en waar we de volgende, laatste dag nog naar toe wilden gaan. Op onze wensenlijst stonden nog een paar mooie kerken en de piramide van Rome.

Wordt vervolgd…

 

Stedentrip Rome deel 2

Het Colosseum

Na de fietstour door Rome, die ik in deel 1 heb beschreven, stond die middag het Colosseum op het programma. We waren er nu immers dichtbij. We kochten entreekaartjes die meteen ook geldig zijn voor het Forum Romanum, de tuin met Romeinse opgravingen. De kolossale arena is een belevenis op zich. Vooral Henk was diep onder de indruk van de grootte en kon zich de strijdende gladiatoren aardig voor de geest halen. Onderin zagen we de verblijfplaatsen van de gladiatoren. Onze fietsgids had ons juist verteld dat het meestal slaven of misdadigers betrof die in de arena als gladiator vochten. Heel soms waren het vrijwillige mannen die hun leven in de waagschaal durfden te leggen om nadien alle roem en glorie te mogen ontvangen. Aan de buitenkant stond het Colosseum in de steigers, wat blijkbaar al jaren zo is. Henk moest even de kunst van de metselaar afkijken die met zijn werk dit monument moest beschermen tegen nog meer verval. Hij kon de stenen op een bepaalde manier verweren waardoor het nauwelijks opvalt dat het nieuw is. Na heel veel foto’s waaronder veel selfies, die veel te dichtbij zijn genomen omdat onze armen nou eenmaal niet lang genoeg zijn, stonden we pas na een uur buiten.

Voor ons stond de prachtige triomfboog van Costantino. Er omheen veel verkopers van selfiesticks. Die moest ik één hebben! Het was moeilijk te begrijpen wat de man ons in gebroken Engels uitlegde, maar na wat demonstraties leken wij de werking van de stick wel te snappen. Nieuwe gadgets maken ons vaak onzeker maar ik wist dat de jongens thuis nog niet zo’n ding hebben. Daarom voelde ik de euforie al opkomen bij hun gedachte dat pa en ma wel heel modern bezig waren. Nadat de man was vertrokken zag ik op mijn telefoon dat hij terwijl hij ons uitleg had gegeven, een hele reeks selfies van ons had gemaakt terwijl wij aandachtig, niet begrijpend en onzeker hadden gekeken. Hilarische foto’s die de snelheid van deze tijd voor ons verbeelden.

Forum Romanum

Forum Romanum

Dit is een uitgestrekte tuin vol omgevallen pilaren, blokken en zuilen waarvan enkele waren blijven staan. Op onze hotelkamer had ik een boek liggen waarin een maquette staat van de oorspronkelijke bebouwing voordat alles door mens en natuur was verwoest. Ik nam mij voor om die avond  aandachtig in het boek te bladeren want nu ik daar stond tussen al die Romeinse resten kwam mijn nieuwsgierigheid in de geschiedenis naar boven. Ik herinnerde mij nog hoe interessant ik de verhalen over Pompeï  vond die mijn geschiedenisleraar op de Mavo vertelde. Een hele stad was door lava versteend, maar wat was hier gebeurd en welke beroemde keizers waren hier geweest?

Aan het eind van het forum stond opnieuw een prachtige triomfboog, een kleinere versie maar zeker zo mooi. Als vanzelf kwamen we uit bij het Capitool met op het middenplein het bronzen ruiterbeeld en aan het begin van de hoge trap de kolossale beelden ontworpen door Michelangelo. Prachtig! Maar de vermoeidheid sloeg toe. Wij besloten om even op de trap van de nabijgelegen kerk Santa Maria in Aracoeli  uit te rusten.

124 treden onderaan de Santa Maria in Aracoeli kerk

Even later arriveerde een antieke trouwauto. Het was mij al opgevallen dat een netjes geklede jongeman en een klein meisje in een smetteloos wit jurkje halverwege de trap stonden maar kon nu de link pas leggen. De bruid stapte met haar pa (zo’n heerlijk George Clooney-type) uit de auto. Samen met de bruidegom en het bruidsmeisje begonnen ze aan de enorme klim van schrik niet, slechts 124 treden. Wow! In die warmte en met zo’n gigantisch wijde jurk! Dat moet je toch niet willen op je trouwdag? Het was een beeldschoon bruidspaar dat eenmaal bovenaan de trap,  een hoofd als een Italiaanse pastatomaat had. Daar gáát je bruidsmake-up!

Na het uitrusten wilde ik graag richting het Marcello theater lopen dat aan de buitenkant veel lijkt op het Colosseum. Henk had er eigenlijk niet zo’n zin meer in maar ja, als je niet loopt zie je niet veel van Rome. Dus toch maar opgestaan en die kant op gewandeld. Het theater had niet veel belangstelling van toeristen. Wij liepen nog even door en kwamen bij de rivier de Tevere waar we uitkeken op het Isola Tiberina, een eiland dat er middenin ligt. Op de kaart zag het er aantrekkelijk uit maar in werkelijkheid was ook dat geen toeristische trekpleister. We besloten om dezelfde weg terug te lopen en nu het witte Vittorio Emanuelle II, of wel de bruidstaart te gaan bezoeken. Ik wilde met mijn Iphone eens een selfie proberen voor dit enorme paleis dat tegenwoordig als museum dienst doet. Henk heeft daar met het fototoestel een grappige foto van gemaakt. Leuk om te zien hoe ik heb staan klungelen met mijn nieuwe aanwinst. Door mijn lange gestuntel was inmiddels de poort van de bruidstaart gesloten.

Wij slenterden door naar het nabijgelegen parkje, Forum Trajanus, langs Forum van Augustus  en Forum van Nerva wat o.a. uitzicht biedt op het eerste winkelcentrum van Rome en een aantal opgravingen. Terwijl ik mijn ogen niet van al deze prachtige oudheid af kon houden praatte ik aan één stuk door tegen Henk die naast mij liep. Althans dat dacht ik. Toen de figuur in kwestie ineens van mij wegliep, kwam ik er achter dat ik zeker vijf minuten tegen een wildvreemde man heb aan lopen praten. Het schaamrood stond op mijn kaken toen ik Henk in de verte zag zwaaien. Die had honger en het helemaal gehad met alle Romeinse bodemschatten. Hij was vast vooruit gelopen.

Betaalbaar dineren in ristorante La Base, Via Cavour 270

Dineren in La Base

Wij waren vlakbij de Via Cavour waar we op zoek gingen naar ‘La Base’. Een kleinere uitvoering van de Hardrockcafés die je wereldwijd in de grote steden tegenkomt, maar met een intiemere stijl. Dit eetcafé heeft ook een aantal televisies aan de wand waarop de muziekclips van bekende popsterren je vermaken tijdens het eten. Eerder die dag hadden wij er na de fietstocht al geluncht en dat was zo gezellig geweest dat het voor herhaling vatbaar was. Het bruine ristorante is van onder tot boven versierd met souvenirs van film-en popsterren en oude reclameborden. Die stijl bevalt ons wel. We bestelden allebei een riante maaltijdschotel. Prachtig zag het er uit! Maar die grote ongepelde garnalen keken me met hun gitzwarte kraaloogjes wel heel doordringend aan. O jee, verstand op nul en pellen die vijf grote japen! Het was maar goed dat ik al een mimosa achter de kiezen had met de nodige prosecco, anders was ik er met afgrijzen aan begonnen. De gemiddelde garnalen die ik uiteindelijk overhield, waren de vette stinkende vingers niet waard. Maar ja, verser kon je ze niet krijgen! Het was heerlijk, dus nog maar een frisse droge witte wijn besteld.

Metrotroubles

Inmiddels was het donker geworden en hadden we geen zin meer om helemaal naar het hotel terug te lopen. Aan de overkant van de Via Cavour prijkte een metrobordje bovenaan een trap die richting down Rome ging. Wij besloten een ticket te kopen en draaiden door de poortjes tot we op het metroperron stonden onder de straat.

‘De metro werkt echt heel simpel in Rome. Je hebt slechts 2 lijnen. Een rode en een blauwe, kan niet verkeerd gaan,’ had reisadviseuse Manon van the Travel Compagny ons nog verzekerd. Via Cavour ligt aan de blauwe lijn die naar het Termini station gaat waar ons hotel vlakbij ligt. Wat dat betreft zaten we dus goed. In no time was de metro er en juist op dat moment realiseerden we ons dat deze metro de andere kant op ging. We konden niet meer terug en besloten in te stappen. Oeps!

Inderdaad, we reden richting Laurentina, het eindstation. In plaats van vijf minuten moesten we nu een half uur reizen. Henk raakte lichtelijk in paniek. Want wat als we het eerstvolgende station uitstapten? Waar konden we dan de metro vinden die wel de juiste kant op rijdt? Ik zat inmiddels in een heel erg melige bui. En hoe meer Henk baalde van onze fout: ‘Kunnen wij nou helemaal niks meteen goed doen?’, hoe meer ik de slappe lach kreeg. Na zo’n vermoeiende dag vond ik het eigenlijk wel lekker om lang in de metro te zitten. Op het eindstation stapte iedereen uit, dus wij hobbelden hoopvol maar als kippen zonder kop achter de mensenmassa aan.Tot onze opluchting konden we gemakkelijk overstappen naar het perron richting Termini. Wij zaten nog een kwartier in de metro maar zijn die dag in ieder geval op heel veel plaatsen in Rome geweest 😉

Wordt vervolgd…

Lees ook: Stedentrip Rome deel 1