Onstuimig haar temmen met John Frieda

Niemand kan ze skippen, de sporen die je leeftijd achterlaat. De een heeft rimpels of krijgt ouderdomsvlekken, de ander wordt eerder grijs. Tijdens mijn laatste zwangerschap verscheen bij mij de eerste grijze haar, dat is inmiddels alweer 21 jaar geleden. Ik trok ze uit. Door mijn grote bos kon ik gelukkig wel wat haren missen. Niet veel later besloot ik om radicaal mijn lange haren kort te laten knippen. De kapper adviseerde het maar meteen te gaan verven.

Personal kapster

Na verwoede pogingen heb ik inmiddels weer langer haar. Echt zo’n ‘nu of nooit’ dilemma. Over tien jaar is lang haar bij een zestiger ‘not done’, dus heb ik nog even een stuiptrekking. Toch twijfel ik wel eens om het weer af te laten knippen. Als je eigenlijk grijs bent, verandert namelijk de haarstructuur. Dus dat levert vaak een weerbarstig, droog resultaat op. Ik zit dan ook regelmatig met mijn handen in het haar. Op een dag riep ik tegen mijn zoon die juist weer vrijgezel was: ‘Als je weer een vriendin neemt, probeer dan een kapster te scoren.’ En hij heeft goed naar moeders geluisterd. Enkele weken later bracht hij zijn nieuwe vriendin, een kapster, mee naar huis.

Zij motiveerde me steeds om vol te blijven houden. Dat haar van mij zou als het lang is, zoveel meer mogelijkheden hebben. Ik ging mee naar haar school als model en werd van donkerbruin getransformeerd naar lichtblond. Dan zou het grijs niet zoveel opvallen en de kleur zou mijn gezicht wat zachter maken. Daar had ze gelijk in maar ondanks haar vakkennis bleef mijn haar een onwillig en moeilijk punt.

Onhandelbare kroeskop

Vroeger had ik stijl haar met een lichte slag en was het redelijk gemakkelijk. Nu krult het en kroest het als ik er niets aan doe. Fietsen door regen en wind is een ramp. Mijn haar droogt nadien op als stro met het volume van een poedelpruik. Niet om aan te zien. Van mijn schoondochter kreeg ik het advies om mijn haar steeds met föhn en stijltang in toom te houden. Daar heb ik helaas weinig geduld voor en handigheid in. Het is steeds een gevecht voor de spiegel waar ik erg kriegel van word. Bovendien is al die hitte helemaal funest. Op haar aanraden gebruik ik dan wel haarolie maar daar moet ik zoveel van gebruiken. Let wel: ik heb heeeel veeel haar en heeel dik en stug haar. Ik weet dat dames in de overgang door oestrogeengebrek veel haren verliezen. Nou, ik ook. Maar nog lang niet genoeg om het handelbaar te maken.

Fan van John Frieda

Daarom ben ik steeds op zoek naar nieuwe producten die me helpen bij het gemakkelijk in model houden van mijn kapsel. Ik ben vooral fan van John Frieda. Sinds kort heb ik iets nieuws ontdekt: de 10 daytamer van John Frieda. Je brengt het melkachtige haarmasker puur op je droge haar aan en laat het 10 minuten inwerken. Nadien was ik het met Frizz Ease shampoo en conditioner van hetzelfde merk. Je haar zou voor 10 dagen beschermd zijn tegen pluis. En inderdaad het werkt al na een wasbeurt. Ik raad je wel aan om het in de aanbieding te kopen want het is best prijzig. Een flacon kost € 15.99 en daar kun je maar twee keer je haren mee behandelen. Na 5 wasbeurten herhalen. Tja, je moet er wat voor over hebben, toch? Want zeg nou zelf, je voelt je zoveel beter als je haar maar goed zit.

Dus: Herken jij mijn verhaal en is jouw haarstructuur door de jaren heen ook veranderd? Wat gebruik jij dan om je kapsel in toom te houden? Tips zijn van harte welkom

Advertenties

Een muurschildering is weer hip

Het is elke keer weer een uitdaging voor mij. Een muur, als een groot vel smetteloos wit papier, omtoveren tot een kunstwerk in het interieur. Schilderen met kwast of de airbrush in een maatje groter. Ik werk graag in het groot, ook op linnen is mijn lievelingsmaat 1 meter bij  1 meter. Want wat ik maak moet een blikvanger zijn, een kamer een andere uitstraling geven.

Een naam verwerkt in een schildering is vooral stoer

Van kwast naar airbrush

Zo’n twintig jaar geleden maakte ik mijn eerste muurschildering, ook wel mural genoemd, in de speelkamer van mijn jongens. Het werd de Leeuwenkoning. Nauwkeurig geschilderd met acrylverf. Ik vond het heerlijk ontspannen werken. Het duurde niet lang of ik kreeg mijn eerste opdrachten. Veelal kinderkamers vol sprookjes en tussendoor een motor of een racecircuit. Een natuurgebied of wolkenhemel was veel werk met de kwast en daarom wilde ik graag airbrushen leren. Het resultaat zou zoveel realistischer en sneller zijn. De airbrush gebruik ik daarom nog steeds. Mijn werk kun je bekijken op mijn website: Magic Air of mijn Magic Air facebookpagina

Speelkamer 4 x 2 meter

Eigen ontwerp

Ik vond het daarbij leuk dat mensen interesse hadden in mijn eigen ontwerpen. Dus geen trol uit de Efteling maar een trol à la Beppie en dat gaf me de vrijheid om van tevoren enkele schetsen te maken. Een muurschildering vraagt echter inclusief het ontwerpen wel wat tijd. Helaas zien veel klanten dat niet en dat is jammer. Het is ook intensief werk. Dagen van 6 uur airbrushen zijn echt maximaal. Langer gaat lichamelijk gewoon niet. Trap op, trap af en dan daarbij al spuitend in dezelfde houding vraagt om problemen als ik dat fulltime doe. Bovendien komt het de schildering niet ten goede. De concentratie gaat bij vermoeidheid al gauw verloren.

Mijn visie op de Efteling

Hoeveel uur ben je er dan mee bezig?’ wordt vaak gevraagd. Daar kan ik nooit precies antwoord op geven. Ik ben geen huisschilder die meters maakt. Bovendien is iedere muurschildering uniek. De een is meer gedetailleerd dan de ander. Vaak laat ik bij nader inzien figuren weg of willen meekijkende klanten nog een figuur aan de muurschildering toevoegen. Ja, mensen kijken graag over mijn schouder mee. Dat vind ik niet erg maar het moet geen aansporing zijn om sneller te werken want dat kost creativiteit en werkt juist averechts op het eindresultaat.

Naar eigen ontwerp

Fantasiewereld

Zo’n tien jaar geleden waren gedetailleerde en dus duurdere schilderingen erg populair. Hele jungles, Eftelingbossen en fantasiewerelden ontstonden vanuit mijn airbrushspuit. Waarbij ergens anders in de kamer op een onverwachte hoek nog een verdwaald figuurtje uit de mural terugkwam, zoals een verscholen kabouter of een vlinder. Dat werkte verrassend en zo werd de schildering niet beperkt tot een enkele muur.

Een klein detail wat elders in de kamer terugkomt

Ik kon er al mijn energie en fantasie in kwijt. Heerlijk vond ik dat maar ik werk niet op vrijwillige basis. Vooral tijdens de crisis werd er daarom uit financieel oogpunt eerder gekozen voor een doorsnee behangetje. Dat vond ik jammer maar inmiddels is de muurschildering weer terug en helemaal hip en happening. Niet alle afbeeldingen zijn in stickerformaat te verkrijgen en behang is op zijn retour. Een mural geeft dan net dat beetje extra aan een ruimte. Er bestaat geen tweede van en verdient meer waardering als het vanuit de vrije hand is gemaakt. Dus zonder sjablonen maar vanuit een kunstzinnige geest met bijzonder veel passie.

Eenvoudige muurschildering, grootte: 2.20 x 2.20 meter

 Prachtig door zijn eenvoud

Vandaag zijn eenvoudige muurschilderingen maar ook namen populair. Zelfs het kleinste (baby)kamertje krijgt een karakteristieke uitstraling maar het overheerst niet. Laatst heb ik een ‘krijttekening’ gemaakt op een donkergrijze muur. In slechts 4 uur tijd was hij klaar. Deze keer geschilderd met witte acrylverf en kwast om het best een krijteffect te verkrijgen. De aanstaande ouders waren erg blij met het eindresultaat. Zoals ik door de jaren heen ook veel dankbare kindergezichtjes heb gezien. Vooral daar doe ik het voor. Dat maakt mij elke keer weer enthousiast als ik voor de volgende gladde witte muur sta.

Kiekeboe!

25 jaar mama

Het had een feestelijke mijlpaal in zijn leven moeten zijn. Over een paar dagen is het precies 25 jaar geleden dat ik mama ben geworden. Mama van Sjors die maar 2 maanden oud is geworden. De afgelopen 25 jaar heeft daarom slechts uit herinneringen bestaan. Het is niet anders.

Ook na zoveel jaren verdient ons manneke dat we op zijn geboortedag even bij hem stilstaan. Het is een traditie geworden om elk jaar op zijn graf een bloemetje te leggen met een persoonlijk gedicht. Meer kunnen we hem helaas niet meer geven. Dat klinkt heel zwaar maar naast het gemis en verdriet is er ook veel moois gegroeid, dat mag ik niet ontkennen.

Herhaling

Vorige maand was ik toevallig in het academisch ziekenhuis waar ik 25 jaar eerder met mijn bolle buik op een speciale controle kwam. Die dag, een maand voor de uitgerekende datum, had ik een hartverscheurende diagnose over de gezondheid van mijn kind gekregen. Ik voelde weer de angst die ik destijds samen met mijn ongeboren zoon meedroeg. Het zit zo diep in me dat ik dat gevoel nooit zal verliezen.

Naast mij in het toilet stond een hoogzwangere vrouw, onwennig, onzeker, bang. Haar stemming was bedrukt, haar ogen zochten die van haar man die zichtbaar aangeslagen in de kale gang op haar stond te wachten. Het was duidelijk dat ze hier voor de eerste keer waren. Doorgestuurd door de gynaecoloog vanuit het vertrouwde ziekenhuis uit haar stad. Een koude windvlaag sloeg om mijn hart, ondanks de warmte stond het kippenvel op mijn armen. Ook bij haar was het waarschijnlijk mis. Wat voelde ik een intens medelijden met deze aanstaande moeder. Alsof ik mijzelf weer zag, vijfentwintig jaar geleden.

Zilveren troontje

Het verschil met toen was dat ik nu gewoon het ziekenhuis uit kon lopen, mijn huidige gezinsgeluk tegemoet. Dit angstmoment zou weer naar de achtergrond schuiven. Het zou weer verdwijnen in de diepste vezels van mijn lijf en stil blijven liggen totdat ik weer in een dergelijke situatie terechtkom waarbij mijn gevoelens weer naar boven komen.

Want een gezond kind is voor mij niet meer vanzelfsprekend. Daarvoor heb ik te veel ellende gezien in het kinderziekenhuis. Elk kind dat het levenslicht ziet, vind ik dan ook een wonder. Ik heb mijn twee gezonde jongens die na Sjors zijn geboren daarom als een groot geluk ervaren en ben daar enorm dankbaar voor. Ik denk echt dat Sjors er altijd voor ze is en over ze waakt. Daarom heeft hij in mijn hart zijn eigen zilveren troontje gekregen. Als dank voor zijn ‘aanwezigheid’ in de afgelopen 25 jaar. Een speciaal plekje voor hem alleen.

 Lieve Sjors 

De tijd verjaart in seizoenen van gemis

Omdat jij er lijfelijk niet bent

Omdat ons leven niet volledig is

Maar ons gezin leeft voort

En tikt het geluk steeds aan

Zonder jouw stem

Zonder jouw bestaan

Toch voelen wij altijd jouw warmte

Jouw hulp

Je laat ons nooit alleen

Want

Jouw liefde dringt overal doorheen.

                                                           Liefs Mama

Ben je benieuwd naar het volledige levensverhaal van Sjors? Bezoek de speciale facebookpagina van Tegenwind. Het boek is nog steeds te bestellen via Bol.com

Ik loop niet hard

De laatste jaren zie je ze steeds meer in het straatbeeld oprukken. Onder vijftig plussers is wandelen de meest genoten sport. Soms met een partner, vrienden en vriendinnen of met de hond. Wandelen is dan ook erg gezond. Een vorm van beweging die o.a. het risico op hart-en vaatziekten en diabetes verlaagt.

 

Ik ga dan ook bijna dagelijks aan de wandel met mijn hond of als het even kan, met twee vriendinnen. Jaren zaten we samen op yoga maar toen we besloten om daarmee te stoppen was het wandelidee snel geboren. Wandelen is immers ook beweging. En zo houden we toch contact met elkaar. Een van de vriendinnen heeft de voorgaande jaren nog hardgelopen. Dat is immers ook populair maar zorgde toch voor veel blessures. Tja, wij zijn geen twintig meer, hè?

In een ver verleden heb ik het hardlopen ook geprobeerd. Nee, dat is niet mijn ding. Dat wist ik al na de eerste les. Ik kreeg een begeleide training van een pezig, magere vijftigplusser. Een afgetraind geval dus waarvan ik de ribben kon tellen. De beste man had al meteen commentaar op mijn hardloopschoenen. Ze waren niet slecht maar ik kon me beter goeie schoenen permitteren van bijna tweehonderd gulden! (Ja, zolang is het alweer geleden). Dat dacht ik dus niet. Ik wilde eerst weleens weten of ik het ook leuk zou vinden. Als ik steeds met tegenzin mijn dure loopschoenen aan moest trekken, zou mijn goede voornemen niet lang stand houden.

Windhond

Ik mocht samen met hem na de warming up op proef een rondje lopen om een grote plas. Afwisselend hardlopen en snelwandelen over een zandpad. Het ging goed, dacht ik, want ik kon hem aardig bijhouden. Al moet ik toegeven dat dit eigenlijk mijn enige streven was. Want leuk was anders. Ik vond er niks aan en dat gevoel veranderde niet. Mijn lijf herinnerde me genadeloos aan mijn moederschap, dat ik drie kinderen had gedragen en gebaard want alles aan mijn lijf bewoog op mijn loopritme mee. En dat was een log ritme. Naast deze man die zo soepel als een windhond liep, voelde ik me een boer op klompen. Na een halve ronde kwamen de steken in mijn zij opzetten en raakte ik oververhit. Bovendien moest ik plassen waardoor ik erg benepen ging lopen. Het moet er vast heel raar hebben uitgezien. Maar ik liet me niet kennen en maakte de ronde netjes af. Ik deed zelfs nog mee met de rek -en strekoefeningen. Al kon ik geen puf meer zeggen en was de plas inmiddels extreem hoge nood geworden. Gelukkig mocht ik van de windhond wel even de bosjes in. Zo, dat luchtte op maar mijn enthousiasme kwam er niet mee terug. Ik voelde me verre van energiek en al helemaal niet zo ontspannen als de andere lopers. Was ik dan wel normaal?

Mijn voeten zouden bij elke stap ploffend neerkomen, meer zoals een koe door de wei rent, zeg maar. Dit kon ik vast nog wel verbeteren? Hoofdschuddend werd ik van top tot teen bekeken.‘Het ligt aan je schoenen,’ verzekerde de graatmagere trainer me. Eigen schuld, dikke bult, dus. ‘Volgende keer heb je betere hardloopschoenen aan,’ opperde hij nog en gaf me meteen het adres mee van een dure sportzaak. Dit riekte naar reclame. Maar die volgende keer had ik al naar de wereld der fabelen gestuurd. Vooral de volgende morgen toen ik mijn bed niet uit kon komen van de spierpijn. Ik was er zelfs misselijk van want ik was letterlijk over mijn grenzen heengelopen. Mijn loopschoenen konden de boom in.

Bewondering

Ik ben van huis uit geen watje, echt niet. En ik ben ook zeker niet te lui maar vind het toch knap dat al die hardlopers er de lol van inzien en daarbij weer en wind trotseren. Onbegrijpelijk voor hen misschien maar bij hondenweer hou ik zelfs mijn hond binnen. Ik verwonder mij ook steeds hoe velen met een vederlichte tred lopen richting een marathon om daarbij kotsend en kapot de finish te halen. Of over het doorzettingsvermogen van oudere of gevulde heren en dames die waggelend joggen op een ‘topsnelheid’ welke een peuter op een driewieler bij kan houden. Ze doen het toch maar en bezorgt hen veel voordelen.Het schijnt een kick te geven en helpt tegen spanning en stress. Geeft inspiratie als je met een probleem zit en geeft nieuwe energie. Ja, dat zal best maar ik ben dan niet normaal denk ik. Want ik krijg er van alles van, behalve dat.

Als ik deze ervaring wil delen met doorgewinterde hardlopers vliegen de goedbedoelde adviezen me om de oren zoals: ‘Je moet rustig aan beginnen’ of ‘Je moet een hardloopapp op je telefoon zetten, dat is plezant!’ Een Belgische madam zou mij wel goed begeleiden bij het hardlopen. Als ik maar eenmaal vol zou houden dan zou het binnen de kortste keren een verslavend effect geven. Ik kan niet anders dan vriendelijk bedanken voor dergelijke tips want: ‘Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet!’

Ik ga de ellende na al die jaren ook niet meer opzoeken want inmiddels haken mijn leeftijdgenoten met bosjes af als het om hardlopen gaat. Het lijf wilt niet meer mee. Ondanks een warming up geven voornamelijk de knieën, heupen en enkels er de brui aan.

Dus daarom gaan we massaal aan de wandel.De een loopt lange afstanden tot zelfs de Nijmeegse vierdaagse aan toe. De ander (that’s me) komt het dorp niet uit. So what? Het recreatief wandelen gaat me tenminste wel goed af en is zoveel relaxter. Want onderweg beppen we wat af zonder adem te kort te komen. En goed ademen is ook belangrijk, toch? Bovendien is wandelen zeker zo gezond, als je het maar consequent doet. Nee, ik zal hiermee niet snel het postuur van een windhond krijgen maar wil ik dat wel? Een boerenfox is toch ook gezellig?

Dagje Delft

Soms ben ik geïnspireerd door een boek of film om een bepaalde stad te bezoeken. Na het lezen van ‘Nachtblauw’, een historische roman van Simone van der Vlugt wilde ik graag naar Delft. De stad die bekend staat om zijn Delfts Blauwe beschilderingen op porselein. Sommigen zien het als kitsch, ik zie het als kunst. Delfts Blauw is tegenwoordig zelfs weer hip. In deze tijd kun je het weer erg goed in je interieur verwerken. Noem het dan retro met een Hollandse twist in een eenvoudig of strakke inrichting van je huis. Er wordt zelfs Delfts Blauw aardewerk gemaakt in een moderne uitvoering. Tijd om deze stad en zijn wereldberoemde kunstvorm met eigen ogen te gaan bekijken.

Een moderne versie in Delfts Blauw

Na een regenachtig Leuven  en een stormachtig Rotterdam hadden we deze keer een zonnige dag uitgekozen om Delft te bezoeken. Na iets meer dan een uurtje rijden parkeerden we de auto in de ‘Markt parkeergarage’ die dichtbij het centrum is. Het is nog geen tien minuten lopen naar de Markt, het middelpunt van deze stad. De huisjes in het oude Delft zijn zoals ze op Delfts Blauw serviesgoed staan afgebeeld: grachtenpandjes met trapgeveltjes, Holland ten top.

Het stadhuis

De Markt

Hier staat het prachtige gotische stadhuis uit 1620 met daar tegenover de Nieuwe Kerk waar onze koninklijke familie is begraven. De Markt is omringd met authentieke Hollandse winkeltjes. Veel Delfts Blauw serviesgoed, veel Hollandse souvenirs, lekkernijen en horeca. Na een kop koffie op een van de vele terrasjes begaven we ons naar het VVV-kantoor dat grenst aan de Markt.

Gracht in Delft

Rondvaart

We besloten een rondvaart te maken door de grachten richting de plateelbakkerij ‘de Koninklijke Porceleyne Fles waarover ik had gelezen in het boek. De enige overgebleven aardewerkfabriek waar het Delfts Blauw nog met de hand wordt beschilderd. Het was mogelijk om daarvoor een combi-ticket te kopen bij de ligplaats van de boot. De gids vertelde tijdens de rondvaart over Delft als studentenstad maar vooral over de vele bierbrouwerijen, boterhandel en schilders als Johannes Vermeer. De scheve Oude Kerk uit de Middeleeuwen die de skyline bepaalt van Delft. De bedrijvigheid door de eeuwen heen als het gaat om de handel en wandel van onze vaderlandse geschiedenis. Delft was vroeger na Amsterdam de belangrijkste stad van Nederland.

Delfts Blauwe schildertechniek

Vanaf de boot moesten we een brug oversteken en nog een stukje moderne straat doorlopen voor we bij de Porceleyne Fles waren. Sinds 1916 staat hier een plateelbakkerij die sedert 1653 verdeelt over de stad meerdere vestingen heeft gehad. Delft kende in die tijd veel dergelijke bakkerijen die voornamelijk serviesgoed produceerden. Het aangrenzende museum uit 2012 dat de naam ‘Royal Delft the experience’ draagt, toont de geschiedenis van het ontstaan van deze schildertechniek tot de modernere versie van nu. Nu ben ik geen geschiedenisnerd, echt niet, maar als ik eenmaal in een bepaalde streek ben wil ik me daar toch graag in verdiepen vooral als het om kunst gaat.

Vele koninklijke Delfts Blauwe borden en vazen waren in vitrines te bewonderen voordat we ineens in het atelier stonden van één van de vele meesterschilders. Met ingehouden adem heb ik zijn schildertechniek gadegeslagen. Het is een heel precies werkje dat vele uren in beslag neemt. Maar wel heerlijk ontspannen werk waar ik beslist wel naar zou willen solliciteren. Ik had bijna de neiging om te vragen: ‘Mag ik even?’ Om prompt zijn kwast over te nemen. Maar ja, dat kan zomaar niet hè? Er is wel dagelijks de mogelijkheid om een workshop te volgen maar dan alleen op afspraak. Dat had ik moeten weten.

De meesterschilder aan het werk

De meesterschilder maakte de beroemde bloemmotieven op een grote vaas in verschillende tinten zwarte verf die bestaat uit het pigment kobaltoxide. Dit oxide ondergaat tijdens het bakproces een chemische reactie waardoor het zwart verandert in Delfts Blauw. De oorsprong van deze Hollandse kunst ligt in China. Van daaruit werden in de Middeleeuwen vazen ingevoerd met Aziatische motieven van draken en exotische bloemen. Wij Hollanders hebben het lang geïmiteerd totdat een schilder op het idee kwam om Hollandse landschappen, molentjes en klompen te gaan schilderen. Ik had het allemaal al in ‘Nachtblauw’ gelezen. In een volgende blog ga ik verder op dit boek in.

Met de tuk-tuk terug

Naast het atelier was ik onder de indruk van de overige unieke stukken in het museum waaronder de Nachtwacht. Wel in een maatje kleiner maar zeker niet minder kunstzinniger geschilderd op 480 Delfts Blauwe tegeltjes.

De Nachtwacht in 480 tegeltjes

Daarnaast enkele bekende producties van Johannes Vermeer, de kunstschilder die getuige was van het ontstaan van het Delfts Blauw. Vanuit het museum konden we op hetzelfde combi-ticket met een tuk-tuk terug naar het centrum van Delft. Erg leuk idee van de VVV en gezellig met andere dagjesmensen. Een werelds ritje door een puur Hollandse stad.

Kek Delft

Voor de lunch gingen we bij ‘Kek Delft’ aan de Voldersgracht binnen. Een hippe koffiebar/ lunchroom waar lekker en gezond de boventoon voeren. Speciale sapjes en theetjes. Veel verrassende gerechtjes met groenten en superfoods. Maar bovenal: errrrrrg lekker! Normaliter haalt Henk zijn neus op bij alles wat vreemd is maar hier kon hij toch zijn waardering wel voor uitspreken. De inrichting kent door zijn mix van industrieel en vintage een eigentijdse gezelligheid. Veel items zijn te koop, gezien het prijskaartje. De mogelijkheid dus om zelf een stukje van dit idyllische koffietentje mee naar huis te nemen.De bediening was erg vriendelijk en presenteerde alles met een kunstzinnige touch. Je merkt gewoon dat het personeel hier graag werkt en dat geeft je een welkom gevoel.

Kek Delft

De Nieuwe Kerk

Een bezoekje aan de Oude en Nieuwe Kerk stond op het programma. Nu ben ik beslist geen kerkganger maar in veel kerken kom je onverwacht veel moois tegen. De Nieuwe Kerk is vooral beroemd om zijn grafkelder van het Koninklijk Huis. De scènes van de afdaling met de kist vergezelt door de Koninklijke familie kent iedereen wel. Op verschillende tv’s kun je ze in deze kerk nog eens bekijken. Natuurlijk is het niet mogelijk om in de grafkelder te gaan maar een replica toont wel waar de overledenen in de kelder liggen. Verder is er het enorme praalgraf te bewonderen van Willem van Oranje wat o.a. uit marmer en brons bestaat. Je kunt er omheen lopen, zo groot.

Ingang naar Koninklijke grafkelder, op de achtergrond het praalgraf van Willem van Oranje in de Nieuwe Kerk

De Oude Kerk

In de Oude kerk liggen onder de zware natuurstenen plavuizen nog meer bekenden voor de gemiddelde geschiedenisleraar. Zo’n 400 gedenkplaten sieren deze kerk. Ook hier weer een paar praalgraven van onder meer Piet Hein. Wat mij opviel is dat Johannes Vermeer die als de kunstschilder van Delft erg beroemd is geworden, destijds staand is begraven. Dat was in de zeventiende eeuw goedkoper. Zijn kunst die bekend staat om zijn verbluffende weergave van licht en spiegeling bracht tijdens zijn leven niet veel op. Pas in 2007 heeft hij in deze kerk een nieuwe, grote gedenksteen gekregen. Ik vind het altijd triest om te horen dat veel kunstenaars pas na hun dood ‘rijk en beroemd’ mochten worden.

Inspirerend Delft

Kortom: Delft is een stad die je als Hollander een keertje moet bezoeken. Oud en modern wisselen elkaar regelmatig af, al gaat de Hollandse knusheid niet verloren.Tussen alle kunst kreeg ik meteen een goed gevoel over deze stad. Eigenlijk hadden we nog een bezoek moeten brengen aan het Vermeer Centrum maar daar zag ik toch van af. Het is niet prettig om als kunstfanaat nog met je neus bovenop het eerste schilderij te staan, terwijl je echtgenoot al bij de uitgang staat. Maar wie weet, een volgende keer. Ik heb er in ieder geval wel veel inspiratie op gedaan voor mijn volgende kunstwerk.

Raad eens? In het Delfts Blauw misschien?