Maandelijks archief: september 2016
Onstuimig haar temmen met John Frieda
Niemand kan ze skippen, de sporen die je leeftijd achterlaat. De een heeft rimpels of krijgt ouderdomsvlekken, de ander wordt eerder grijs. Tijdens mijn laatste zwangerschap verscheen bij mij de eerste grijze haar, dat is inmiddels alweer 21 jaar geleden. Ik trok ze uit. Door mijn grote bos kon ik gelukkig wel wat haren missen. Niet veel later besloot ik om radicaal mijn lange haren kort te laten knippen. De kapper adviseerde het maar meteen te gaan verven.
Personal kapster
Na verwoede pogingen heb ik inmiddels weer langer haar. Echt zo’n ‘nu of nooit’ dilemma. Over tien jaar is lang haar bij een zestiger ‘not done’, dus heb ik nog even een stuiptrekking. Toch twijfel ik wel eens om het weer af te laten knippen. Als je eigenlijk grijs bent, verandert namelijk de haarstructuur. Dus dat levert vaak een weerbarstig, droog resultaat op. Ik zit dan ook regelmatig met mijn handen in het haar. Op een dag riep ik tegen mijn zoon die juist weer vrijgezel was: ‘Als je weer een vriendin neemt, probeer dan een kapster te scoren.’ En hij heeft goed naar moeders geluisterd. Enkele weken later bracht hij zijn nieuwe vriendin, een kapster, mee naar huis.
Zij motiveerde me steeds om vol te blijven houden. Dat haar van mij zou als het lang is, zoveel meer mogelijkheden hebben. Ik ging mee naar haar school als model en werd van donkerbruin getransformeerd naar lichtblond. Dan zou het grijs niet zoveel opvallen en de kleur zou mijn gezicht wat zachter maken. Daar had ze gelijk in maar ondanks haar vakkennis bleef mijn haar een onwillig en moeilijk punt.
Onhandelbare kroeskop
Vroeger had ik stijl haar met een lichte slag en was het redelijk gemakkelijk. Nu krult het en kroest het als ik er niets aan doe. Fietsen door regen en wind is een ramp. Mijn haar droogt nadien op als stro met het volume van een poedelpruik. Niet om aan te zien. Van mijn schoondochter kreeg ik het advies om mijn haar steeds met föhn en stijltang in toom te houden. Daar heb ik helaas weinig geduld voor en handigheid in. Het is steeds een gevecht voor de spiegel waar ik erg kriegel van word. Bovendien is al die hitte helemaal funest. Op haar aanraden gebruik ik dan wel haarolie maar daar moet ik zoveel van gebruiken. Let wel: ik heb heeeel veeel haar en heeel dik en stug haar. Ik weet dat dames in de overgang door oestrogeengebrek veel haren verliezen. Nou, ik ook. Maar nog lang niet genoeg om het handelbaar te maken.
Fan van John Frieda
Daarom ben ik steeds op zoek naar nieuwe producten die me helpen bij het gemakkelijk in model houden van mijn kapsel. Ik ben vooral fan van John Frieda. Sinds kort heb ik iets nieuws ontdekt: de 10 daytamer van John Frieda. Je brengt het melkachtige haarmasker puur op je droge haar aan en laat het 10 minuten inwerken. Nadien was ik het met Frizz Ease shampoo en conditioner van hetzelfde merk. Je haar zou voor 10 dagen beschermd zijn tegen pluis. En inderdaad het werkt al na een wasbeurt. Ik raad je wel aan om het in de aanbieding te kopen want het is best prijzig. Een flacon kost € 15.99 en daar kun je maar twee keer je haren mee behandelen. Na 5 wasbeurten herhalen. Tja, je moet er wat voor over hebben, toch? Want zeg nou zelf, je voelt je zoveel beter als je haar maar goed zit.
Dus: Herken jij mijn verhaal en is jouw haarstructuur door de jaren heen ook veranderd? Wat gebruik jij dan om je kapsel in toom te houden? Tips zijn van harte welkom
Een muurschildering is weer hip
Het is elke keer weer een uitdaging voor mij. Een muur, als een groot vel smetteloos wit papier, omtoveren tot een kunstwerk in het interieur. Schilderen met kwast of de airbrush in een maatje groter. Ik werk graag in het groot, ook op linnen is mijn lievelingsmaat 1 meter bij 1 meter. Want wat ik maak moet een blikvanger zijn, een kamer een andere uitstraling geven.

Een naam verwerkt in een schildering is vooral stoer
Van kwast naar airbrush
Zo’n twintig jaar geleden maakte ik mijn eerste muurschildering, ook wel mural genoemd, in de speelkamer van mijn jongens. Het werd de Leeuwenkoning. Nauwkeurig geschilderd met acrylverf. Ik vond het heerlijk ontspannen werken. Het duurde niet lang of ik kreeg mijn eerste opdrachten. Veelal kinderkamers vol sprookjes en tussendoor een motor of een racecircuit. Een natuurgebied of wolkenhemel was veel werk met de kwast en daarom wilde ik graag airbrushen leren. Het resultaat zou zoveel realistischer en sneller zijn. De airbrush gebruik ik daarom nog steeds. Mijn werk kun je bekijken op mijn website: Magic Air of mijn Magic Air facebookpagina

Speelkamer 4 x 2 meter
Eigen ontwerp
Ik vond het daarbij leuk dat mensen interesse hadden in mijn eigen ontwerpen. Dus geen trol uit de Efteling maar een trol à la Beppie en dat gaf me de vrijheid om van tevoren enkele schetsen te maken. Een muurschildering vraagt echter inclusief het ontwerpen wel wat tijd. Helaas zien veel klanten dat niet en dat is jammer. Het is ook intensief werk. Dagen van 6 uur airbrushen zijn echt maximaal. Langer gaat lichamelijk gewoon niet. Trap op, trap af en dan daarbij al spuitend in dezelfde houding vraagt om problemen als ik dat fulltime doe. Bovendien komt het de schildering niet ten goede. De concentratie gaat bij vermoeidheid al gauw verloren.

Mijn visie op de Efteling
Hoeveel uur ben je er dan mee bezig?’ wordt vaak gevraagd. Daar kan ik nooit precies antwoord op geven. Ik ben geen huisschilder die meters maakt. Bovendien is iedere muurschildering uniek. De een is meer gedetailleerd dan de ander. Vaak laat ik bij nader inzien figuren weg of willen meekijkende klanten nog een figuur aan de muurschildering toevoegen. Ja, mensen kijken graag over mijn schouder mee. Dat vind ik niet erg maar het moet geen aansporing zijn om sneller te werken want dat kost creativiteit en werkt juist averechts op het eindresultaat.

Naar eigen ontwerp
Fantasiewereld
Zo’n tien jaar geleden waren gedetailleerde en dus duurdere schilderingen erg populair. Hele jungles, Eftelingbossen en fantasiewerelden ontstonden vanuit mijn airbrushspuit. Waarbij ergens anders in de kamer op een onverwachte hoek nog een verdwaald figuurtje uit de mural terugkwam, zoals een verscholen kabouter of een vlinder. Dat werkte verrassend en zo werd de schildering niet beperkt tot een enkele muur.

Een klein detail wat elders in de kamer terugkomt
Ik kon er al mijn energie en fantasie in kwijt. Heerlijk vond ik dat maar ik werk niet op vrijwillige basis. Vooral tijdens de crisis werd er daarom uit financieel oogpunt eerder gekozen voor een doorsnee behangetje. Dat vond ik jammer maar inmiddels is de muurschildering weer terug en helemaal hip en happening. Niet alle afbeeldingen zijn in stickerformaat te verkrijgen en behang is op zijn retour. Een mural geeft dan net dat beetje extra aan een ruimte. Er bestaat geen tweede van en verdient meer waardering als het vanuit de vrije hand is gemaakt. Dus zonder sjablonen maar vanuit een kunstzinnige geest met bijzonder veel passie.

Eenvoudige muurschildering, grootte: 2.20 x 2.20 meter
Prachtig door zijn eenvoud
Vandaag zijn eenvoudige muurschilderingen maar ook namen populair. Zelfs het kleinste (baby)kamertje krijgt een karakteristieke uitstraling maar het overheerst niet. Laatst heb ik een ‘krijttekening’ gemaakt op een donkergrijze muur. In slechts 4 uur tijd was hij klaar. Deze keer geschilderd met witte acrylverf en kwast om het best een krijteffect te verkrijgen. De aanstaande ouders waren erg blij met het eindresultaat. Zoals ik door de jaren heen ook veel dankbare kindergezichtjes heb gezien. Vooral daar doe ik het voor. Dat maakt mij elke keer weer enthousiast als ik voor de volgende gladde witte muur sta.

Kiekeboe!
25 jaar mama
Het had een feestelijke mijlpaal in zijn leven moeten zijn. Over een paar dagen is het precies 25 jaar geleden dat ik mama ben geworden. Mama van Sjors die maar 2 maanden oud is geworden. De afgelopen 25 jaar heeft daarom slechts uit herinneringen bestaan. Het is niet anders.
Ook na zoveel jaren verdient ons manneke dat we op zijn geboortedag even bij hem stilstaan. Het is een traditie geworden om elk jaar op zijn graf een bloemetje te leggen met een persoonlijk gedicht. Meer kunnen we hem helaas niet meer geven. Dat klinkt heel zwaar maar naast het gemis en verdriet is er ook veel moois gegroeid, dat mag ik niet ontkennen.
Herhaling
Vorige maand was ik toevallig in het academisch ziekenhuis waar ik 25 jaar eerder met mijn bolle buik op een speciale controle kwam. Die dag, een maand voor de uitgerekende datum, had ik een hartverscheurende diagnose over de gezondheid van mijn kind gekregen. Ik voelde weer de angst die ik destijds samen met mijn ongeboren zoon meedroeg. Het zit zo diep in me dat ik dat gevoel nooit zal verliezen.
Naast mij in het toilet stond een hoogzwangere vrouw, onwennig, onzeker, bang. Haar stemming was bedrukt, haar ogen zochten die van haar man die zichtbaar aangeslagen in de kale gang op haar stond te wachten. Het was duidelijk dat ze hier voor de eerste keer waren. Doorgestuurd door de gynaecoloog vanuit het vertrouwde ziekenhuis uit haar stad. Een koude windvlaag sloeg om mijn hart, ondanks de warmte stond het kippenvel op mijn armen. Ook bij haar was het waarschijnlijk mis. Wat voelde ik een intens medelijden met deze aanstaande moeder. Alsof ik mijzelf weer zag, vijfentwintig jaar geleden.
Zilveren troontje
Het verschil met toen was dat ik nu gewoon het ziekenhuis uit kon lopen, mijn huidige gezinsgeluk tegemoet. Dit angstmoment zou weer naar de achtergrond schuiven. Het zou weer verdwijnen in de diepste vezels van mijn lijf en stil blijven liggen totdat ik weer in een dergelijke situatie terechtkom waarbij mijn gevoelens weer naar boven komen.
Want een gezond kind is voor mij niet meer vanzelfsprekend. Daarvoor heb ik te veel ellende gezien in het kinderziekenhuis. Elk kind dat het levenslicht ziet, vind ik dan ook een wonder. Ik heb mijn twee gezonde jongens die na Sjors zijn geboren daarom als een groot geluk ervaren en ben daar enorm dankbaar voor. Ik denk echt dat Sjors er altijd voor ze is en over ze waakt. Daarom heeft hij in mijn hart zijn eigen zilveren troontje gekregen. Als dank voor zijn ‘aanwezigheid’ in de afgelopen 25 jaar. Een speciaal plekje voor hem alleen.
Lieve Sjors
De tijd verjaart in seizoenen van gemis
Omdat jij er lijfelijk niet bent
Omdat ons leven niet volledig is
Maar ons gezin leeft voort
En tikt het geluk steeds aan
Zonder jouw stem
Zonder jouw bestaan
Toch voelen wij altijd jouw warmte
Jouw hulp
Je laat ons nooit alleen
Want
Jouw liefde dringt overal doorheen.
Liefs Mama
Ben je benieuwd naar het volledige levensverhaal van Sjors? Bezoek de speciale facebookpagina van Tegenwind. Het boek is nog steeds te bestellen via Bol.com
Ik loop niet hard
De laatste jaren zie je ze steeds meer in het straatbeeld oprukken. Onder vijftig plussers is wandelen de meest genoten sport. Soms met een partner, vrienden en vriendinnen of met de hond. Wandelen is dan ook erg gezond. Een vorm van beweging die o.a. het risico op hart-en vaatziekten en diabetes verlaagt.
Ik ga dan ook bijna dagelijks aan de wandel met mijn hond of als het even kan, met twee vriendinnen. Jaren zaten we samen op yoga maar toen we besloten om daarmee te stoppen was het wandelidee snel geboren. Wandelen is immers ook beweging. En zo houden we toch contact met elkaar. Een van de vriendinnen heeft de voorgaande jaren nog hardgelopen. Dat is immers ook populair maar zorgde toch voor veel blessures. Tja, wij zijn geen twintig meer, hè?
In een ver verleden heb ik het hardlopen ook geprobeerd. Nee, dat is niet mijn ding. Dat wist ik al na de eerste les. Ik kreeg een begeleide training van een pezig, magere vijftigplusser. Een afgetraind geval dus waarvan ik de ribben kon tellen. De beste man had al meteen commentaar op mijn hardloopschoenen. Ze waren niet slecht maar ik kon me beter goeie schoenen permitteren van bijna tweehonderd gulden! (Ja, zolang is het alweer geleden). Dat dacht ik dus niet. Ik wilde eerst weleens weten of ik het ook leuk zou vinden. Als ik steeds met tegenzin mijn dure loopschoenen aan moest trekken, zou mijn goede voornemen niet lang stand houden.
Windhond
Ik mocht samen met hem na de warming up op proef een rondje lopen om een grote plas. Afwisselend hardlopen en snelwandelen over een zandpad. Het ging goed, dacht ik, want ik kon hem aardig bijhouden. Al moet ik toegeven dat dit eigenlijk mijn enige streven was. Want leuk was anders. Ik vond er niks aan en dat gevoel veranderde niet. Mijn lijf herinnerde me genadeloos aan mijn moederschap, dat ik drie kinderen had gedragen en gebaard want alles aan mijn lijf bewoog op mijn loopritme mee. En dat was een log ritme. Naast deze man die zo soepel als een windhond liep, voelde ik me een boer op klompen. Na een halve ronde kwamen de steken in mijn zij opzetten en raakte ik oververhit. Bovendien moest ik plassen waardoor ik erg benepen ging lopen. Het moet er vast heel raar hebben uitgezien. Maar ik liet me niet kennen en maakte de ronde netjes af. Ik deed zelfs nog mee met de rek -en strekoefeningen. Al kon ik geen puf meer zeggen en was de plas inmiddels extreem hoge nood geworden. Gelukkig mocht ik van de windhond wel even de bosjes in. Zo, dat luchtte op maar mijn enthousiasme kwam er niet mee terug. Ik voelde me verre van energiek en al helemaal niet zo ontspannen als de andere lopers. Was ik dan wel normaal?
Mijn voeten zouden bij elke stap ploffend neerkomen, meer zoals een koe door de wei rent, zeg maar. Dit kon ik vast nog wel verbeteren? Hoofdschuddend werd ik van top tot teen bekeken.‘Het ligt aan je schoenen,’ verzekerde de graatmagere trainer me. Eigen schuld, dikke bult, dus. ‘Volgende keer heb je betere hardloopschoenen aan,’ opperde hij nog en gaf me meteen het adres mee van een dure sportzaak. Dit riekte naar reclame. Maar die volgende keer had ik al naar de wereld der fabelen gestuurd. Vooral de volgende morgen toen ik mijn bed niet uit kon komen van de spierpijn. Ik was er zelfs misselijk van want ik was letterlijk over mijn grenzen heengelopen. Mijn loopschoenen konden de boom in.
Bewondering
Ik ben van huis uit geen watje, echt niet. En ik ben ook zeker niet te lui maar vind het toch knap dat al die hardlopers er de lol van inzien en daarbij weer en wind trotseren. Onbegrijpelijk voor hen misschien maar bij hondenweer hou ik zelfs mijn hond binnen. Ik verwonder mij ook steeds hoe velen met een vederlichte tred lopen richting een marathon om daarbij kotsend en kapot de finish te halen. Of over het doorzettingsvermogen van oudere of gevulde heren en dames die waggelend joggen op een ‘topsnelheid’ welke een peuter op een driewieler bij kan houden. Ze doen het toch maar en bezorgt hen veel voordelen.Het schijnt een kick te geven en helpt tegen spanning en stress. Geeft inspiratie als je met een probleem zit en geeft nieuwe energie. Ja, dat zal best maar ik ben dan niet normaal denk ik. Want ik krijg er van alles van, behalve dat.
Als ik deze ervaring wil delen met doorgewinterde hardlopers vliegen de goedbedoelde adviezen me om de oren zoals: ‘Je moet rustig aan beginnen’ of ‘Je moet een hardloopapp op je telefoon zetten, dat is plezant!’ Een Belgische madam zou mij wel goed begeleiden bij het hardlopen. Als ik maar eenmaal vol zou houden dan zou het binnen de kortste keren een verslavend effect geven. Ik kan niet anders dan vriendelijk bedanken voor dergelijke tips want: ‘Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet!’
Ik ga de ellende na al die jaren ook niet meer opzoeken want inmiddels haken mijn leeftijdgenoten met bosjes af als het om hardlopen gaat. Het lijf wilt niet meer mee. Ondanks een warming up geven voornamelijk de knieën, heupen en enkels er de brui aan.
Dus daarom gaan we massaal aan de wandel.De een loopt lange afstanden tot zelfs de Nijmeegse vierdaagse aan toe. De ander (that’s me) komt het dorp niet uit. So what? Het recreatief wandelen gaat me tenminste wel goed af en is zoveel relaxter. Want onderweg beppen we wat af zonder adem te kort te komen. En goed ademen is ook belangrijk, toch? Bovendien is wandelen zeker zo gezond, als je het maar consequent doet. Nee, ik zal hiermee niet snel het postuur van een windhond krijgen maar wil ik dat wel? Een boerenfox is toch ook gezellig?